L’autru jornu truvannum’a’mari
una spiaggia, mudesta nustrana
dda ci truvai, l’i’ donni chiu’ rari
era un tappitu,di carni munnana.
Truvai carni, ‘mbastata c’a’ rina
stinnicchiata : e’ mis’a’ sciucari
com’a’ pagghia, nni l’a’ sintina
di l’u’ suli : si faciva ‘abbruciari.
Mi strincivi, tuttu ‘ndo’ ‘mpugnu
gia’ chi l’acqua faciva di specchiu
nno riflissu, di l’acqua m’addugnu
ni ddu mezzu : iu l’u’ chiu’ vecchiu.
Vistu chi l’occiu ancora m’aiuta
e taliannumi, surispu l’a’ menti
fin’a’ quannu stu focu ‘nzastuta
scrivu e’ cantu, e’ vivu cuntenti.
– Estati 2010 –