Vestu l’u’ russu pi campari assai
a centru di l’a’ vita, fazzu festa
a forza di luttari u’mmanca mai
‘ntusiastu affruntu l’a’ timpesta.
Cu ama ‘u russu : nun pirisci mai
e ssi veni musicatu, è granni festa
stu culuri ‘nn’alluntana di l’ì guai
addobb’a’ tutti, e nudd’ù cuntesta.
‘U russu e’ ‘nna gioia c’accarizza
c’u filu d’oru l’u’ tegnu cusutu
m’aiuta, e sapi fari l’a’ nurrizza
‘u focu cun sciusciuni mi l’astutu.
‘U russu supr’a’ terra, e’ la biddizza
ti stralluci chiu’ mugghi ru’ villutu
tutti l’i pinzeri storti mi l’aggrizza
nò munnu, veru simbulu d’aiutu.
Russu chi trasi dintra l’i’ me vini
mi stuzzichi l’i’ carni, l’ì fai duci
cu am’a’ ttia, un criri ‘nni l’a’ fini
‘mmenzu a tantu beni ‘nni cunnuci.
puru si’ mi sporzi, u ‘nti scarini
dunne chi vaiu portu l’a’ tò vuci
si ‘nna culonna c’ùn purseri spini
ti toccu chi manu e nu m’abbruciu.
Trova l’a’ vita cu di russu si vesti
comu dda ciura, c’adorna l’i’rasti
ti brilla comu l’ucchi di l’onesti
chiu’ duci, d’a’ carni chi spurpasti.
c’u’ russu, affrunti tutti li timpesti
E gia’ chi tantu amuri ‘ncurunasti
ricogghi tuttu, senza dari resti
basta c’e’ u’ russu cenn’e’mbasti.
Quannu vest’u’russu scriv’e’ cantu
e cusu l’i’ paroli : puntu, a puntu
gia’ chi sugnu prutettu d’un santu
e nuddu chi po’ farimi n’àffruntu
‘u russu mi pruteggi e mi lu cantu
pozzu capiri dunni, sugnu juntu
m’annilicu : di russu e mi l’u’ vantu
picchi ‘nnà sucitati, iu tantu cuntu.