Iu : chi   mi ricordu  picciriddu

mezz’i  fimmini, o’ suli assittati

iu  nicareddu pariva un cardiddu

e  ‘ mmi guriva l’i mugghi scinati.

Parlavanu grassi, dicivanu certi cosi

quarcuna parlannu sparlava  u’ maritu

dicivanu ‘nno lettu, c’e’ spini c’e’ rosi

e  dicivanu    tuttu,  nenti  era pruibitu.

Iu,  l’aricchi  tisi :  tutti cosi  ascurtava

 e  no spissu, m’attrantavanu l’aricchi

e  quannu quarcuna,  l’ali svolazzava

iu :  mi rusicav’e’  renti  pi  pastigghi.

Di  ddi  tempi’    mancava l’u’  traviu

l’omu  crisciva, nne   tunnu  nne quatru

nne  vucca  chi parla, nne occhiu chi viu

sulu  d’accussi,  ti  ’nvintavi   l’u’  tiatru.

Quannu  ‘ncuntravi,  u’  tiatru di l’a’ vita

dintr’o’  ‘mpagghiaru  tutta l’a famigghia

  e nn’o’  cori , ti  crisciva   nn’a’  firita

pu patri  travagghiu, e’mpar’e’   pigghia.

Campavi  senza  senticci, nuddu  piaciri

sulu   i’, spillacchi purtavan’u’  cappeddu

l’upiraiu  zappannu, ti vuscava  ddu’ liri

si c’era  l’accordu  di,  l’u’  tammureddu.

Brutti ricordi,  nuddu  eramu  cuntenti

di ddi tempi :  si facia nn’a’  vita da cani

Puru  pi  l’i’  festi si mangiav’a’  stenti

comu  l’i’  cunigghia : dintra  l’i’  tani.

Era picciottu  e spirava  nni l’a’  vita

e  aspittava  c’a’  sorti m’abbrazzassi

pinzava  sulu,  di guariri  l’a’  firita

cu  pinzeri,  c’u’ munnu “ cangiassi”.

Ai tempi, cuntava picca l’a’ mastria

pi  campari, havia di priari l’i  patruna

  e  uannu di mmennu, l’u’ suli sinn’ia

s’avia  agghiri,  ‘ncerca,  d’a’  furtuna.

Cangiau l’ebbica, e  tiru a’ campari

  cangiavi anch’iu chi  mi fici vecchiu

cangiau  l’a’ vita,  stentu a caminari

 e gh’is’a’ vuci, si mi vard’o’ specchiu.

Ora : l’i’  ricordi  addivintaru  assai

 e ‘a’ milli stenti,  cercu d’iri avanti

scrivu pinzann’u’ passatu e’ l’i vai

e  tegn’a  fila : assemi all’autri “fanti”.