A cannila d’ògghiu ‘bbònu,
quannu ancora un c’èra luci,
tammureddu e crivu novu
pi lu pani chiantu e vuci;
spiriamu chi nun torna
scungiurannu fazzu corna.
Di ‘ddi tempi li scarsizzi
cummigghiavanu anchi l’occhi,
carricati di stanchizi
e anniati di pirocchi;
fiddu fami e pedi scausi
chi ni ficiru li nausi,
Pi vuscari la jurnata
avia di torciti lu schinu
a cammisa trapanata
pi vuliri d’ù distinu;
e la vuci di Dòn Vitu
ti tiniva rimbambitu.
Travagghiavi tutu l’annu
supra landi lu patruni,
ti piscava lu malannu
tu purtavi pi cutruni;
era n’ébbica curnuta
eri tu a carni vinnuta.
Quannu c’éra la cannila
pani a pisu di valenza
un paru i causi di tila
e la guerra ni la panza;
c’ùna seggia e tri cavigghi
e n’à massaria di figghi.
Oa u pani unn’è un problema
ti lu trovi dunn’é ‘gghé,
si canusci l sistema
poi cantari olì, olé;
un fai cunti dù travagghiu
né suura n’ò fruntagghiu.
Ora c’é a tilivisiuni,
u vistitu e le cappotto,
tanti arii chi i duni
e ti senti chiù picciottu;
manci, sciali, fai u cafuni
e li vavi a pinnuliuni.
Una vota a pani schittu,
ora l’ebbica è diversa
‘un pusseri chiù pitittu
e fai puru u mangia persa;
si d’a vita tanti sazziu
e dici, Cristu ti ringraziu.
Scumpareru li cannili
lampadari n’ogni stanza
si va ‘ncerca di lu stili
piaci a tutti l’eleganza;
basta aviri u Decimila
p’annagghiari la cannila.
‘Un facemu li baggiani
abbuzzamu a li sirvizza,
sù travagghiu torna pani
u ghittamulu a munnizza;
picchi ogni malichianza
su duluri pi la panza.