Cantu u ricordu di mè figghiu
dintra lu cori mi ristau cusutu
ancora quanta collira mi pigghiu
nuddu Santu chi ci detti aiutu.
Ci l’occhi mei vidi sulu stiddi
mai mi lu scordu pù minutu
mi toccu ‘ntesta tisi li capiddi
abbiliatu u sangu mu tramutu.
Quantu lacrimi amari pi stu figghiu
m’éru ridduttu cu l’ossa e la peddi
cu stu pinzeri tantu m’assurtigghiu
quasi u mi reggiu supra sti canneddi.
Biatu cu sta pena si la scanza
u ciriveddu mi juntu cottu
di ‘stu figghiu sentu la mancanza
astura fussi un giuvini picciottu.
Sunnu passati jorna, misi ed’anni
scava la menti ‘funnu li pinzeri
riduttu vechiu e chinu di malanni
sugnu arrivatu c’ùn mi reggiu ‘mperi.
Chi mala sorti pi ‘stu figghiu miu
d’ìddu lu destinu si ‘ngiammau
avillu granni era tantu priu
a morti vili u vosi e su pigghiau.