Ti criri omu granni e ti scanigghi

e l’u’ fangu t’arriv’a gammigghia

nun poi prisintari mangh’i stigghi

dintra l’a testa ci’ia sulu canigghia.

E’ ‘nnutili c’aspetti pi far’a’ muta

e  t’abbuttuni  strittu l’u’ cilieccu

un lu viri c’a’ natura, nun t’aiuta

c’ai l’a’ testa chiu’ dura du sceccu.

S’a trent’anni, si sempri un nutricu

e’assammaratu peggiu d’un cutruni

tu, fusti  nutricatu : cu latti  d’a’ ficu

comu  penzi : di  fari ‘u’  capucciuni.

 Meugghiu, mitti amuri, o’ zappuni

‘ncampagna poi truvari tanta sudda

passann’u mmennu, jungi l’astaciuni

e’ apaci  chi, ti ‘ntosta  l’a’  mirudda.

Pigghiati stu cunzigghiu sent’a mia

u  ‘nnai  bisognu  chi  prei, li santi

e  unn’arristari sulu : a l’a’ strania

Scriviti, a’  sucita’ di  l’i’ gnuranti.

–   31 \ 01 \ 1989 –